ز بخت  بد من دیوانه  تا  کجا    بدوم                     به عشق اینکه سفیدش نماید اعمالم

تمام    عمر  دویدم   پی  اشارت  دل                     ندیدمی    بشارت    دو  دیده    گریانم

به  عصر روز  تباهی به  کوچه مستی                   قدم  نهاده   رها گردد  این  تن   و جانم

فرشتگان   سفیدی  ره  مرا     بستند                  مباد  پا به  نهم  در  رهی  که  می دانم

تحیر  من  دیوانه  صد   دو چندان  شد                  چو بی  خبر  شده ام  از  ضمیر    حیرانم

سیاهی دل من ریشه در وجودم داشت                ره   سفیدی   اعمال   من   شده    جانم

خبر دهید  به مستان  نیمه  شب یاران                که  قائم  به       قیامی       گرفته   دامانم

به شاه بیت غزل  می رسی   خراباتی                سبو  وجام   بنه   بین   که   دست  بدامانم

مرا  چو  شیخ  خراباتی ام    نمی  راند                 بدان  سبب   که   عمری    دو دیده   گریانم

اسداله پورهاشمی ۲۹/۸/۸۴ مسجدسلیمان د این هم شعر