هیچگاه حرفی نداشتم/ ز غم دربدری

تا نگویی پر از گلایه بود /همیشه منتظر آمدنت بودم /

تا بیایی .آهسته چون نسیم بهاری/من ترا نگاه کنم/

هیچ زمانی دلم راضی نشد/به تو حرفی بزنم از غم خود

ترسم از دوری بود/دوری تو از این دل تنهایم /

گاه گاهی به سر کوچه دل می آیم /

ماه فروردین بود /موسم غنچه گلهای بهار /

یکی آهسته صدایم می کرد/و به من می گفت /

از کوچه دل بیرون شو/برو از شهر ودیارت بیرون /

برو جایی که کسی پیدا نیست/دل خود را بسارش به باران بهار

تا بشوید رخ دل /گفتمش بی تو هرگز نروم /

بی تو تنها ترین تنهایم /نرم آهسته خزیدی پیشم/

با نگاهت گفتی /در کنارت هستم /با تو هنگام بهار

زیر باران بهاری /وسط دریاها /لب فرو بسته خموش /

که مبادا رهایم کنی/ در انتهایی ترین نقطه /منتظر ماندم/

تا بیایی وبگویی برویم /آمدی دیر ولی /تن من تاب نداشت/

تا به همراهی تو /برود تا دریا /برود تا فردا/

اسداله پورهاشمی ۲۶/۸/۸۴ مسجدسلیمان