گاهی بچه هایی که وبلاگ دارند و در وبلاگ های خود مطالب خوب ویا بد ، یا اندک و کوتاه می نویسند پس از مدتی اعلام می کنند، که ما داریم می رویم ، دیگر وبلاگ خود را آپ نمی کنیم، این کار به یک عده ایی که از وبلاگ آنها دیدن می کردند گران تمام می شود ، زیرا دوست دارند که به این وبلاگ ها بروند و از مطلب آنها استفاده نمایند، در وبلاگ غروب خود پست قبلی وبلاگ نویسی را طبقه بندی کردم و نوشتم که خیلی از نویسنده وبلاگ ها بی هدف هستند ،امروز شاهد این موضوع بودم، دوستی کامنت گذاشته بود که دارم می روم، این برایم خیلی گران آمد ،حیف است، وبلاگ را که نوعی رسانه است، به امان خدا رها کنیم وبرویم ، ما که می خواستیم برویم چرا شروع کردیم ، حالا گاهی انسانی هست که توان ندارد هزینه نگهداری وبلاگ را از نظر پول اینترنت وپول تلفن تامین نماید، حق باید داد ،ولی همین هم می تواند در طول ماه یک بار وبلاگ خود را آپ کند ،تا خواننده های خود را از دست ندهد،و در مقابل نوشته های خود را جایی گرد آوری کند مانند خانمی که وقتی ازش پرسیدم چرا وبلاگ را با خاطرات خودت با دختر وپسرت پر نموده ایی در جوابم نوشت، برای این که وقتی بزرگ شدن بخوانند و بدانند ،که من آنها را دوست داشته ام وبرایشان از خودم با خودشان نوشته ام ،این یک کار خوب و سودمندی است .
گاهی هم به خاطر کامنت ها وبلاگ خود را رها می کنند ،در دنیای مجازی هر کسی وارد شد لازم است این را بداند که با هر نوع حرفی روبرو خواهد شد ،و گاهی اتفاق می افتد کسی کامنت می گذارد و برایش می نوسید که دوستت دارم، وبرای این وبلاگ نویس گاهی گران تمام می شود ،خصوصا اگر خانم باشد، شوهرش وبلاگش را بخواند فکر می کند، که زنش با مردان دیگر ارتباط دارد، در صورتی که این جا دنیای مجازی است، با آدم های حقیقی ولی در بعد مطلب و علاقه ایی که به نوشته طرف دارد اورا دوست خود خطاب می کند، ویا می نوسید دوستت دارم، این ها کاری است که در دنیای مجازی رواج دارد، ما نباید کار خودمان را به خاطر این گونه مطلب ها رها کنیم، مثال خانم شیدا نویسنده وشاعر و معلم خوب کشورم، وبلاگ خوب وپر محتوای خود را به خاطر همین گونه مطالب رها نمود، وعده ایی از دوستان خوب خود را از دست داد، زیرا خیلی ها مثل من عاشق اشعار ایشان بودن، و همواره اشعار ایشان را می خوانند، و در نهایت کامنت هم می گذاشتند، ویا شعر عاشفانه ایی هم برایش می نوشتند، در نهایت یک بر خورد غیر مسئولامه به وجود آمد ،بدون این که هدفی در کار باشد، تنها به خاطر تشابه اسمی، این خانم دانشمند و گرامی و شاعره خوب وبلاگ خود را کلا پاک نمود ،عده ایی مثل مرا از نوشته های خود محروم نمود، این کار درست نیست ،چون شروع خود را با پایان بنا نگذاریم اکنون مدتی است، که این وبلاگ را دارم حتی به من ناسزا هم گفته شده است و یا تهدید به هک نموده اند، ولی خب من در جواب محترمانه نوشته ام مرا با هیچ کس کاری نیست ،برای دل خودم می نویسم هر کسی دوست دارد بیاید ومرا شاد کند .
امروز هم دوست خوبمان مسعود خان نوشته بود در وبلاگ کاغذ پباره هایم، من دیگر ادامه نمی دهم چرا معلوم نیست، خیلی ها کامنت گذاشته اند چرا ولی شاید از طرف کسی به ایشان هم اهانت شده است که این کار را می کند ازهمه بر وبچ که وبلاگ نویسی می کنند ،می خواهم همیشه خودشان باشند و در دنیای مجازی سعی کنند دوستان خوبی پیدا نمایند ، از نوشتن هم واهمه نداشته باشند ،چون نوشتن انسان را به درجه علی علیین می رساند ،چون ممکن است موضوعی مطرح شود که سرنوشت سازباشد، از طرف انسانی آگاه ، اگر هدفمند باشیم،وبلاگ خود را با هدف اداره کنیم ،هرگز سر خورده نخواهیم شد،همیشه خواهیم بود تا مرگ بساط ما را درهم پیچد، که یادم است در وبلاگی خواسته شده بود برای کسی که در حال مرگ است دعا کنند، شاید تعداد زیادی با آن خانم همدردی کرده بودند ،خیلی هم اعلام نموده بودند حاضر هستند کمک مالی هم بکنند، این است دنیای مجازی ، اگردنیایمان مجازی است دوستی مان که مجازی نیستند، همه کسانی که وبلاگ دارند وبلاگ نویسی می کنند انسان های حقیقی هستند، پس دنیای مجازی را می توان دنیای حقیقی نمود، با یک گرد هم آیی دنیای حقیقی میشود مانند مسابقات وبلاگ نویسی .
ظاهرا خیلی نوشتم و این نوشتار برای این است که از همه وبلاگ نویس ها بخواهم، که وبلا نویسی را ترک نکنند چون این کار به یک رسانه ملی با اطلاعات وسیع تبدیل شده است ،هر مطلب ویا خبری را بخواهی می توانی در بلاگ ها پیدا کنی ،بیاید و این کار را توسعه دهیم، هرچند هزینه دارد ولی می توانیم، پر محتوا و مثب ارزیابی کنیم، به امید این که روزی برسد که همه مردم ایران توان داشتن یک وبلاگ را داشته باشند جاری باشید
